Vertigo...

Καλή Χρονιά και για να ξεκινήσει γελαστά ανοίξτε αυτόν τον σύνδεσμο:
http://www.youtube.com/watch?v=bn58BmFo5T8&feature=related

και να θυμάστε : Μην Πυροβολείτε τον Τερματοφύλακα , συμβαίνουν αυτά...

"Μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι πού 'ναι..."

Ο κύριος δεξιά είναι ο Moacir Barbosa, τερματοφύλακας της Εθνικής Βραζιλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950. Υπήρξε κατά τα λεγόμενα των συγχρόνων του ο καλύτερος Βραζιλιάνος τερματοφύλακας για περισσότερα από 15 χρόνια, αλλά υπήρξε και εκείνος που πανω του έπεσαν όλα τα βάρη για την πιο μαύρη στιγμή που βίωσε ποτέ το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο. Στις 16 Ιουλίου του 1950 η Βραζιλία αντιμετώπιζε στο Μαρακανά την Ουρουγουάη, μπροστά στο μεγαλύτερο πλήθος που παρεβρέθηκε ποτέ σε ποδοσφαιρικό αγώνα -κάποιοι μιλάνε για 200.000 θεατές. Ο αγώνας ήταν το τελευταίο παιχνίδι του Μουντιάλ , ο τελικός ή μάλλον κάτι σαν τελικός μια και σε εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν η μοναδική φορά που δεν διεξήχθησαν αγώνες νοκ-άουτ στην τελική φάση, αλλά τα παιχνίδια έγιναν σε όμιλο. Στην Βραζιλία αρκούσε έστω η ισοπαλία για να αναδεχθεί- για πρώτη φορά στην ιστορία της- παγκόσμια πρωταθλήτρια. Και πράγματι ήταν αυτή που στις αρχές του δεύτερου ημιχρόνου προηγήθηκε με 1-0. Όμως ο Schiafino (του οποίου την ιδιοφυΐα θα υμνήσει δεκαετίες αργότερα ο Ιταλός cantautore Paolo Conte) θα ισοφαρίσει για τη Ουρουγουάη. Αργότερα, στο 81', ο Ghiggia (Γκίχια) θα προωθηθεί απ΄τα άκρα του γηπέδου , θα φάσει στην δεξιά γωνία της μεγάλης περιοχής και ενώ 22 ποδοσφαιριστές,όλοι οι θεατές του αγώνα
και προφανώς ο Barbosa περιμένουν πως θα κάνει σέντρα, εκείνος θα σουτάρει και θα στείλει τη μπάλα στα δίχτυα των Βραζιλιάνων για να δώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο στην μικρή Ουρουγουάη και να βυθίσει στην απόλυτη απελπισία το βραζιλιάνικο έθνος, που καθώς δεν έχει εμπλακεί ποτέ στην ιστορία του σε πόλεμο αντιμετωπίζει μια ποδοσφαιρική ήττα περίπου ως εθνική καταστροφή.

Ο Eduardo Galeano στο βιβλίο του "El futbol a sol y sobra" λέει:

"Πέρασαν τα χρόνια, αλλά τον Barbosa ποτέ δεν τον συγχώρεσαν. Στα 1993, κατά την προκριματική φάση του Μουντιάλ των Η.Π.Α. του απαγορεύτηκε η επίσκεψη στην αποστολή της Εθνικής Βαζιλίας. Την εποχή εκείνη ζούσε φιλοξενούμενος το σπίτι μιας κουνιάδας του με μια σύνταξη πείνας ως μοναδικό έσοδο.
Ο ίδιος έκανε το παρακάτω σχόλιο:
"Στην Βραζιλία η ανώτερη ποινή για ένα έγκλημα είναι 30 χρόνια κάθειρξη. Πάνε 43 χρόνια που τιμωρούμαι για ένα έγκλημα που δεν διέπραξα". "

(Κάποιοι έχουν πει πως η συμπεριφορά απέναντι στον Barbosa δεν έχει να κάνει μόνο με εκείνο το γκολ που δέχτηκε, ούτε καν μόνο με την παραδοσιακά χαμηλή εκτίμηση που δείχνουν οι Βραζιλιάνοι στους τερματοφύλακες. Υπονοούν πως καθοριστικό υπήρξε και το χρώμα του δέρματός του. Ποιος ξέρει... Κάποτε στην δεκαετία του '20 ο τότε πρόεδρος της Βραζιλίας απαγόρευσε στην Εθνική Ομάδα της χώρας του που θα συμμετείχε στο Kύπελλο Αμερικής να χρησιμοποιήσει έγχρωμους ή μιγάδες ποδοσφαιριστές, ενώ πολλοί εξ αυτών έπρεπε πριν βγουν στον αγωνιστικό χώρο να βάφουν το πρόσωπό τους με σκόνη ρυζιού ή να πουδράρονται για να φαίνονται λευκοί. Βεβαίως στην δεκαετία του'50 και ως τις μερες μας αυτά τα ταμπού έχουν πλέον γκρεμιστεί...Ή μήπως όχι...;)

Υ.Γ.: Σε εκείνο το Μουντιάλ του 1950 ο Barbosa εκλέχτηκε καλύτερος τερματοφύλακας, διάκριση που δεν έχει κερδίσει ποτέ κανείς άλλος Βραζιλιάνος...

Η ΔΙΧΟΤΟΜΟΣ

Η Διχοτόμος κατά την Ευκλείδειο Γεωμετρία λέγεται και "Διχοτόμος Ευθεία". Είναι μια Ημιευθεία που ξεκινά από την κορυφή της γωνίας, βρίσκεται στο εσωτερικό της και τη χωρίζει σε δύο ίσες γωνίες.





Η Διχοτόμος Γωνίας ως Γεωμετρικός Τόπος είναι ο γεωμετρικός τόπος των σημείων που ισαπέχουν από τις πλευρές της γωνιας.


Στο πιο πάνω σχήμα διχοτόμος είναι η ευθεία Σ.







Η Διχοτόμος ως Ποδοσφαιρικός Τόπος είναι η καλύτερη φίλη του τερματοφύλακα, η γυναίκα της ζωής του, η μητέρα, η ερωμένη,η αδελφή, η σύντροφος. Κανείς τερματοφύλακας, όσο καλός ή χειραφετημένος κι αν είναι δεν μπορεί να επιβιώσει για ώρα μακρυά της. Όσοι τόλμησαν να την εγκαταλείψουν το μετάνοιωσαν πικρά.

Ορίζεται ως η ευθεία (ή ημιευθεία) που χωρίζει σε δύο ίσες γωνίες τη γωνία που σχηματίζεται από τα δύο κάθετα δοκάρια και την θέση στην οποία βρίσκεται η μπάλα. Ακριβώς αυτή τη γωνία της θέσεως της μπάλας διχοτομεί η Αυτής Μεγαλειότης Η Διχοτόμος και επί της Αυτής Μεγαλειότητος ΟΦΕΙΛΕΙ να βρίσκεται ο τερματοφύλακας για να μπορεί πιο απολεσματικά να υπερασπίσει την εστία.

Στο σχήμα βλέπουμε την θέση της μπάλας και τη γωνία που σχηματίζει με τις δύο καθέτους δοκούς του τέρματος. Με κόκκινο οι δύο πλευρές της γωνίας και με μπλε η βούλα που ορίζει την θέση της μπάλας. Η διχοτόμος αυτής της γωνίας δίνεται με πράσινο και η σωστή θέση του τερματοφύλακα σηματοδοτείται με "x":

"Ένα μαγικό σκονάκι ξέρω..."

Ανάμεσα στους ναυτικούς κυκλοφορούσε παλιά η φήμη πως οι "μαρκόνηδες", δηλαδή οι ασυρματιστές, ήταν "λοξοί", "σαλεμένοι", "ανισόρροποι"...Το λέει κάπου ο Καββαδίας - νομίζω στην "Βάρδια" - όταν μεταφέρει σ' έναν διάλογό του με κάποιον σύντροφό του πάνω στο βαπόρι την αποστροφή του τελευταίου:"καλά εσείς οι μαρκόνηδες είστε όλοι τρελλοί, σάς χτυπάει το ρεύμα και το χάνετε".



Ανάμεσα στους "ποδοσφαιρικούς" κυκλοφορεί, με άλλα λόγια,η ίδια φήμη για τους τερματοφύλακες: "έχεις δει ποτέ τερματοφύλακα να μην είναι "τζάζ" ;"
Κι αυτό είναι το πρώτο που συνδέει τους τερματοφύλακες με τον ποιητή.




Το δεύτερο είναι ένα περιστατικό, όπως μου το αφηγήθηκε τερματοφύλακας:

"Έπαιζα τότε στου Ρέντη και το γήπεδο είχε άθλιο φωτισμό. Σούταρει κάποιος από μακρυά, δεν φαινόταν η μπάλα καλά,δεν φορούσα κι εγώ τους φακούς μου, άργησα να την δω, πάει... φάγαμε γκολ. Στα αποδυτήρια τους λέω: "μην τους αφήνετε να σουτάρουν, δεν έχει φως το γήπεδο και δεν βλέπω καλά." Σηκώνετε ο μικρότερος της ομάδας και μ' απαντάει μ' έναν στίχο του Καββαδία:
"Κρέας αλατισμένο του κουτιού.
Μύωπα καπετάνιο μου και γέρο
ένα μαγικό σκονάκι ξέρω
τέλειο για την κόρη του ματιού..."
Ρε τον τσόγλανο..."



Υ.Γ.: Παρεμπιπτόντως ο Gordon Banks, ο σπουδαιότερος τερματοφύλακας που γεννήθηκε στα βρετανικά νησιά και ένας από τους σπουδαιότερους που υπήρξαν ποτέ παγκοσμίως, σταμάτησε το ποδόσφαιρο όταν σε ηλικία 35 ετών έχασε την όρασή του από το ένα μάτι σε αυτοκινητιστικό ατύχημα.

Περί Αισθητικής και άλλων Δαιμονίων...

Πάνω η "Μαύρη Αράχνη", δηλαδή ο μεγαλύτερος τερματοφύλακας όλων των εποχών: Lev Yashin!
Και αμέσως μετά ο θεαματικότερος τερματοφύλακας ολων των εποχών: Jorge Campos!
Τους χωρίζουν μερικές δεκαετίες ποδοσφαιρικής ιστορίας και μια άβυσσος αισθητικών προτιμήσεων.

Ο πρώτος ντυμένος πάντα στα μαύρα καθιέρωσε (και καθαγίασε) το μελανό ως το κατ' εξοχήν χρώμα του φύλακα της εστίας.

Ο δεύτερος μέσα στα πολύχρωμα (και φανταχτερά) σύνολα που σχεδίαζε ο ίδιος, έφερε την τέχνη των προκολομβιανών πολιτισμών κάτω απ' τα δοκάρια.

Ο πρώτος ήταν Σοβιετικός, ψηλός, ξανθός και σίγουρος. Εμφανιζόταν μπροστά σου και σού έκρυβε κάθε γωνία του τέρματος.

Ο δεύτερος είναι Μεξικάνος, κοντός, μελαχροινός και απρόβλεπτος. Εκεί που τον έχανες και όλο το τέρμα έμοιαζε άδειο , σου παρουσιαζόταν ξαφνικά λες και τον είχε εκτινάξει εμπρός σου κάποιο αόρατο χέρι ή τα ελατήρια που είχε στο ίδιο σημείο του σώματος που οι υπόλοιποι άνθρωποι έχουμε τα πόδια μας.

Ο Υπαρξισμός του Τερματοφύλακα

Λέγεται πως πρώτος ο Albert Camus χρησιμοποίησε τον όρο "Ανεξιχνίαστος Ιππότης" για να χαρακτηρίσει μ'αυτόν τους τερματοφύλακες. Τερματοφύλακας ο ίδιος έλεγε πως τα σημαντικότερα πράγματα της ζωής του τα έμαθε απ' το ποδόσφαιρο.

Αυτό είναι ένα Ιστολόγιο που δανείζεται τον χαρακτηρισμό του Camus, βαφτίζεται μ' αυτόν και θα μιλά για τους τερματοφύλακες και τη θέση τους. Θα λέει ιστορίες για "μεγάλες αποκρούσεις", θα αφηγείται "απεγνωσμένες εξόδους", θα θυμάται παλιούς μύθους της θέσης, θα προτείνει ιδέες και τεχνικές προπόνησης και -όπως έλεγε πάλι ο ίδιος νομελίστας υπαρξιστής- θα θυμίζει πως στη ζωή , όπως και στα γήπεδα, η μπάλα δεν πάει ποτέ εκεί που την περιμένεις...

Καλή σας Ανάγνωση!