"Μπαλάντα στους ποιητές άδοξοι πού 'ναι..."

Ο κύριος δεξιά είναι ο Moacir Barbosa, τερματοφύλακας της Εθνικής Βραζιλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1950. Υπήρξε κατά τα λεγόμενα των συγχρόνων του ο καλύτερος Βραζιλιάνος τερματοφύλακας για περισσότερα από 15 χρόνια, αλλά υπήρξε και εκείνος που πανω του έπεσαν όλα τα βάρη για την πιο μαύρη στιγμή που βίωσε ποτέ το βραζιλιάνικο ποδόσφαιρο. Στις 16 Ιουλίου του 1950 η Βραζιλία αντιμετώπιζε στο Μαρακανά την Ουρουγουάη, μπροστά στο μεγαλύτερο πλήθος που παρεβρέθηκε ποτέ σε ποδοσφαιρικό αγώνα -κάποιοι μιλάνε για 200.000 θεατές. Ο αγώνας ήταν το τελευταίο παιχνίδι του Μουντιάλ , ο τελικός ή μάλλον κάτι σαν τελικός μια και σε εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο ήταν η μοναδική φορά που δεν διεξήχθησαν αγώνες νοκ-άουτ στην τελική φάση, αλλά τα παιχνίδια έγιναν σε όμιλο. Στην Βραζιλία αρκούσε έστω η ισοπαλία για να αναδεχθεί- για πρώτη φορά στην ιστορία της- παγκόσμια πρωταθλήτρια. Και πράγματι ήταν αυτή που στις αρχές του δεύτερου ημιχρόνου προηγήθηκε με 1-0. Όμως ο Schiafino (του οποίου την ιδιοφυΐα θα υμνήσει δεκαετίες αργότερα ο Ιταλός cantautore Paolo Conte) θα ισοφαρίσει για τη Ουρουγουάη. Αργότερα, στο 81', ο Ghiggia (Γκίχια) θα προωθηθεί απ΄τα άκρα του γηπέδου , θα φάσει στην δεξιά γωνία της μεγάλης περιοχής και ενώ 22 ποδοσφαιριστές,όλοι οι θεατές του αγώνα
και προφανώς ο Barbosa περιμένουν πως θα κάνει σέντρα, εκείνος θα σουτάρει και θα στείλει τη μπάλα στα δίχτυα των Βραζιλιάνων για να δώσει το Παγκόσμιο Κύπελλο στην μικρή Ουρουγουάη και να βυθίσει στην απόλυτη απελπισία το βραζιλιάνικο έθνος, που καθώς δεν έχει εμπλακεί ποτέ στην ιστορία του σε πόλεμο αντιμετωπίζει μια ποδοσφαιρική ήττα περίπου ως εθνική καταστροφή.

Ο Eduardo Galeano στο βιβλίο του "El futbol a sol y sobra" λέει:

"Πέρασαν τα χρόνια, αλλά τον Barbosa ποτέ δεν τον συγχώρεσαν. Στα 1993, κατά την προκριματική φάση του Μουντιάλ των Η.Π.Α. του απαγορεύτηκε η επίσκεψη στην αποστολή της Εθνικής Βαζιλίας. Την εποχή εκείνη ζούσε φιλοξενούμενος το σπίτι μιας κουνιάδας του με μια σύνταξη πείνας ως μοναδικό έσοδο.
Ο ίδιος έκανε το παρακάτω σχόλιο:
"Στην Βραζιλία η ανώτερη ποινή για ένα έγκλημα είναι 30 χρόνια κάθειρξη. Πάνε 43 χρόνια που τιμωρούμαι για ένα έγκλημα που δεν διέπραξα". "

(Κάποιοι έχουν πει πως η συμπεριφορά απέναντι στον Barbosa δεν έχει να κάνει μόνο με εκείνο το γκολ που δέχτηκε, ούτε καν μόνο με την παραδοσιακά χαμηλή εκτίμηση που δείχνουν οι Βραζιλιάνοι στους τερματοφύλακες. Υπονοούν πως καθοριστικό υπήρξε και το χρώμα του δέρματός του. Ποιος ξέρει... Κάποτε στην δεκαετία του '20 ο τότε πρόεδρος της Βραζιλίας απαγόρευσε στην Εθνική Ομάδα της χώρας του που θα συμμετείχε στο Kύπελλο Αμερικής να χρησιμοποιήσει έγχρωμους ή μιγάδες ποδοσφαιριστές, ενώ πολλοί εξ αυτών έπρεπε πριν βγουν στον αγωνιστικό χώρο να βάφουν το πρόσωπό τους με σκόνη ρυζιού ή να πουδράρονται για να φαίνονται λευκοί. Βεβαίως στην δεκαετία του'50 και ως τις μερες μας αυτά τα ταμπού έχουν πλέον γκρεμιστεί...Ή μήπως όχι...;)

Υ.Γ.: Σε εκείνο το Μουντιάλ του 1950 ο Barbosa εκλέχτηκε καλύτερος τερματοφύλακας, διάκριση που δεν έχει κερδίσει ποτέ κανείς άλλος Βραζιλιάνος...