Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Σκοτώνουν τ' Άλογα Όταν Γεράσουν;

Συχνά τελευταία ο Αντώνης Νικοπολίδης γίνεται αντικείμενο κριτικών. Άλλοι θεωρούν πως κακώς συνεχίζει το ποδόσφαιρο στην ηλικία του, άλλοι ψάχνουν  και βρίσκουν δικά του λάθη σε όλα τα γκολ που δέχεται ο Ολυμπιακός και πολλοί πάντως με διαφόρους τρόπους, αλλά και με τη συστολή που αρμόζει όταν μιλάς για το ιερό τέρας των Ελλήνων τερματοφυλάκων, εκφράζουν την άποψη πως αν συνεχίσει να αγωνίζεται θα χαλάσει την υστεροφημία του ως τερματοφύλακας.

Όμως είναι γεγονός πως δεν υπάρχει τερματοφύλακας αλάνθαστος, όπως επίσης είναι αλήθεια ότι ο Νικοπολίδης ωρίμασε ποδοσφαιρικά και διέπρεψε στην θέση του σε ηλικία πολύ μεγαλύτερη των τριάντα. Τα πρωταθλήματα 2005-2006, 2006-2007 και 2007-2008  του Ολυμπιακού είναι κυρίως δικό του έργο, ενώ έζησε την απόλυτη καταξίωση στον τελικό του Κυπέλλου του 2008, δηλαδή σε ηλικία 37 ετών και έπαιξε τον καλύτερο αγώνα της καριέρας του μόλις πριν από 10 μήνες στο Άρσεναλ-Ολυμπιακός του περασμένου Τσάμπιονς Λιγκ.
Να δούμε λοιπόν αν οι κριτικές που γίνονται τελευταία έχουν βάση ή αν οφείλονται στην άγνοια, τους κοινούς τόπους και τις εμμονές των δημοσιογράφων (ενδεχομένως και του κοινού).

Οι σημαντικότερες φάσεις του αγώνα Ηρακλής - Ολυμπιακός 2-1, είναι χαρακτηριστικές και είναι εδώ. Οι περισσότεροι εστιάζουν την κριτική τους στο πέναλτι που κάνει ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού. Όμως η αντίδρασή του εκεί είναι κατά βάση σωστή. Ο Νικοπολίδης βγαίνει πάνω στον αντίπαλο και στην μπάλα -αφού πρώτα με μια πάσα στην πλάτη της άμυνας έχει εκτεθεί όλη η αμυντική διάταξη του Ολυμπιακού. Βγαίνει όπως θα έπρεπε να κάνει σε τέτοιες περιπτώσεις (πάσες στην πλάτη της άμυνας) και εξωθεί τον αντίπαλο στα πλάγια, επίσης όπως θα έπρεπε να κάνει. Η ένσταση είναι μία. Αν θα πρέπει να πέσει προς τη μπάλα για να την μαζέψει -με κίνδυνο όμως αν δεν προλάβει να κάνει πέναλτι- ή αν θα πρέπει να προσπαθήσει μένοντας όρθιος να βγάλει ακόμα πιο έξω τον αντίπαλο (με κίνδυνο όμως να δεχθεί σουτ προς την εστία του). Είναι μια πολύ δύσκολη φάση που γίνεται ακόμη δυσκολότερη από το γεγονός πως ο Σολτάνι είναι ένας σχετικά άγνωστος ποδοσφαιριστής στο ελληνικό πρωτάθλημα, άρα δεν είναι πολύ σαφή στον τερματοφύλακα που τον αντιμετωπίζει τα χαρακτηριστικά του. Αν ξέρεις φερ' ειπείν πως έχεις μπροστά σου έναν πολύ καλό τεχνικά ποδοσφαιριστή ή έναν πολύ γρήγορο, θα προσπαθήσεις μάλλον να τον καθυστερήσεις και να τον βγάλεις στα άκρα μακρυά από την εστία σου, παρά να του κλέψεις τη μπάλα. Κανονικά σε μια καλά προπονημένη ομάδα ο τερματοφύλακας πρέπει να έχει ενημερωθεί από τον προπονητή τερματοφυλάκων της ομάδας του για τα χαρακτηριστικά των αντιπάλων ποδοσφαιριστών και πρέπει να του έχει γίνει ανάλυση των ικανοτήτων και των αδυναμιών τους. Δεν ξέρουμε αν κάτι τέτοιο έγινε στον Νικοπολίδη, πάντως επέλεξε να πάει προς την μπάλα με μια σωστή τεχνικά έξοδο που όμως οδήγησε στο πέναλτι γιατί ο πολύ τεχνικός και γρήγορος Σολτάνι πρόλαβε να "τσιμπήσει" την μπάλα. Στο υπόλοιπο παιχνίδι όλες οι αντιδράσεις του Αντώνη Νικοπολίδη είναι εξαιρετικές συμπεριλαμβανομένης κι εκείνης στο δεύτερο γκολ που δέχεται όπου κάνει τα πάντα σωστά προκειμένου να καθυστερήσει τους αντιπάλους. Στην φάση είναι και πάλι ο Σολτάνι και η αντίδραση αυτή τη φορά του Νικοπολίδη είναι διαφορετική, δείγμα ότι έμαθε από την προηγούμενη φάση του πέναλτι και προσάρμοσε την τακτική του, προσόν που ελάχιστοι τερματοφύλακες διαθέτουν. Δυστυχώς η πολύ αργή επιστροφή των αμυνόμενων δεν βοήθησε στην αποτροπή του γκολ παρά την καλή προσπάθεια του Νικοπολίδη.
Υπήρξε επίσης μια άριστη απόκρουση σε φάουλ από τον τερματοφύλακα του Ολυμπιακού και μια ακόμα σωτήρια επέμβαση σε τετ α τετ.

Συμπερασματικά, σε έναν αγώνα όπου έκανε πολύ καλή εμφάνιση συνολικά, ο Αντώνης Νικοπολίδης μπορεί να ελεγχθεί μόνο για την φάση του πέναλτι που και αυτή οφείλεται περισσότερο σε ικανότητα του αντιπάλου παρά σε δική του έλλειψη. Τι να κάνουμε; Όπως έλεγε και ο Φουκώ: "αυτό που κάνει το ποδόσφαιρο ενδιαφέρον είναι η παρουσία του αντιπάλου"...

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Hope Amelia Solo, η καλύτερη γυναίκα τερματοφύλακας (πιθανώς και η ωραιότερη).

Η Hope Solo γεννήθηκε στο Richland της Πολιτείας της Ουάσιγκτον των Η.Π.Α. στα 1981. Έχει αγωνιστεί με αρκετές ομάδες στο Γυναικείο Επαγγελματικό Πρωτάθλημα των Ηνωμένων Πολιτειών και στα πρωταθλήματα της Γαλλίας, της Σουηδίας και της Δανίας. Σήμερα συχνάζει κάτω απ' τα δοκάρια των Atlanta Beat. 

Είναι βασική τερρματοφύλακας της εθνικής των Η.Π.Α. αν και η σχέση της με την ομάδα υπήρξε μάλλον ταραγμένη καθώς μετά των ημιτελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος του 2007, στον οποίο οι αμερικανίδες έχασαν με 4-1 από την Βραζιλία, η Hope είχε κριτικάρει πολύ έντονα την απόφαση του προπονητή της να επιλέξει για τη θέση της βασικής goalkeeper την  - "κάποτε εξαιρετική, αλλά όχι πια" όπως δήλωσε η Hope - 36χρονη τότε Briana Scurry. Αυτό προκάλεσε την αποπομπή της απ' την ομάδα, στην οποία πάντως επέστρεψε λίγο αργότερα για να κατακτήσει το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο στο Πεκίνο το 2008. Η επικράτηση μάλιστα των Η.Π.Α. επί της Βραζιλίας στον τελικό του ολυμπιακού τουρνουά, οφείλεται κατά κύριο λόγο στις δικές της επεμβάσεις. 

Οι γονείς της Hope χώρισαν όταν η ίδια ήταν έξι χρονών και μεγάλωσε κατά κύριο λόγο μαζί με τη μητέρα της, όμως - όπως η ίδια έχει πει - επιρρεάστηκε ιδιαίτερα απ' τον πατέρα της,που ήταν βετεράνος ποδοσφαιριστής και υπήρξε σε κάποια διαστήματα της ζωής του άστεγος.

Εδώ ένα βίντεο με τα κατορθώματά της

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Πρωτότυπη επέμβαση από το Copa Africa

Ο τερματοφύλακας είναι σαν τον χορευτή. Πρέπει ανά πάσα στιγμή να έχει τον έλεγχο ολόκληρου του σώματός του. Γι αυτό όταν πηγαίνει προς την μπάλα πρέπει να κινείται με ταχύτητα, αλλά ποτέ με υπερβολική ορμή. Κινδυνεύει έτσι να πέσει θύμα κάποιας επιδέξιας προσποίησης ή και να γελοιοποιηθεί ή -ακόμα χειρότερα - να χάσει την μπάλα μέσα απ' τα χέρια του, όπως ο κύριος στην παρακάτω φάση από το Copa Africa που γίνεται αυτές τις μέρες στην Αγκόλα:
http://www.youtube.com/watch?v=fiSRIw5PjfM