Η Μεγάλη των Τερματοφυλάκων Σχολή

Είναι πανθομολογούμενο πως η μεγαλύτερη σχολή τερματοφυλάκων στον κόσμο είναι η ιταλική. Πράγματι στην Ιταλία έχει εξελιχθεί ο τρόπος που αντιμετωπίζεται αγωνιστικά ο ρόλος του τερματοφύλακα και έχει προχωρήσει ιδιαιτέρως η έρευνα πάνω στην προπονητική των αθλητών που αγωνίζονται στη συγκεκριμένη θέση.

Τα αποτελέσματα είναι ορατά διά γυμνού οφθαλμού καθώς δεν υπάρχει χρονιά που να μην βρίσκεται ένας Ιταλός τερματοφύλακας μέσα στους τρεις-τέσσερις καλύτερους στον κόσμο.

Ας θυμηθούμε τον Αλμπερτόζι, λίγο μετά τον Τζοφ (αλλά και τον πολύ καλό Ιβάνο Μπορντόν που έμεινε στη σκιά του), αργότερα τους Τζένγκα, Παλιούκα, Γκάλι, τον Περούτσι που έπαιζε ως πολύ πρόσφατα σε ηλικία 43 ετών, σήμερα ακόμα τον Τόλντο και φυσικά τον -πιθανότατα καλύτερο στον κόσμο- Τζανλουΐτζι Μπουφόν.

Φυσικώ τω λόγω λοιπόν στο ιταλικό πρωτάθλημα συναντάμε μερικούς από τους καλύτερους διεθνώς τερματοφύλακες. Είναι προφανές πως για να αγωνιστεί με επιτυχία κάποιος ξένος τερματοφύλακας στην Ιταλία θα πρέπει να είναι εξαιρετικός. Σε μία χώρα που απέτυχε ο μεγάλος Έντβιν Φαν ντε Σααρ, τα παραδείγματα μη Ιταλών επιτυχημένων γκολκίπερ είναι λίγα, αλλά χαρακτηριστικά: Ο Βραζιλιάνος Τζίντα της Μίλαν είναι ένας, ο Μάννινγκερ της Γιούβε είναι ένας άλλος και φυσικά ένα μπράβο αξίζει και στον δικό μας Δημήτρη Ελευθερόπουλο που εδώ και κάμποσα χρόνια καταφέρνει να τον εμπιστεύονται ομάδες της "γείτονος".

Στο βίντεο που θα δείτε μέσω του παρακάτω συνδέσμου θα πάρετε μια ιδέα από τις καλύτερες στιγμές των τερματοφυλάκων του "campionato" για το 2008. Έτσι για να αποχαιρετίσουμε όμορφα τη χρονιά που φεύγει. Προσέξτε ειδικώς την επέμβαση του Αμπιάτι (είναι εκείνη στο νούμερο 5). Καλή διασκέδαση και Καλή Νέα Χρονιά!!!

http://www.youtube.com/watch?v=xTPhqdHnYqI

....................

Δολοφονία

Το ιστολόγιο του "Ανεξιχνίαστου Ιππότη" εκφράζει τη φρίκη του για την εν ψυχρώ δολοφονία ενός παιδιού 15 μόλις ετών από ασυνείδητα και επίορκα όργανα της Ελληνικής Αστυνομίας και τη συμπαράσταση του στους κοινωνικούς αγωνιστές που διαδηλώνουν σε κάθε ελληνική πόλη και στο εξωτερικό.

Ο παππούς.

Ο σημαντικότερος "παππούς" του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι παλαιότερος και από την ίδια την ομάδα που αγωνίστηκε.Τον Ολυμπιακό Πειραιώς. Γεννήθηκε στα 1907 στον Πειραιά και βαδίζει φέτος αισίως στα 101 χρόνια του. Είναι φυσικά ο Αχιλλέας Γραμματικόπουλος.

Τερματοφύλακας του Ολυμπιακού και της Εθνικής Ελλάδος προπολεμικώς, αφηγείται την ιστορία του αγώνα της Εθνικής Ελλάδος στο Μιλάνο για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου στα 1934. Όταν είδαν οι Έλληνες διεθνείς στα αποδυτήρια τους Ιταλούς, σωματώδεις, ψηλούς και με φήμη εξαιρετικών ποδοσφαιριστών τους κατέλαβε σχεδόν πανικός. Ο κυρ-Αχιλλέας τότε εμψύχωσε τους συμπαίκτες του λέγοντας: "Τι φοβάστε μωρέ; Μάνα τους γέννησε κι αυτούς, μάνα μας γέννησε κι εμάς!" και άρχισε να τραγουδάει το "μαύρη είν' η νύχτα στα βουνά".

Από τις πρώτες στιγμές του αγώνα η ελληνική εστία δέχτηκε ασφυκτική πίεση από τους Ιταλούς -που στο τέλος αυτού του μουντιάλ ανακηρύχθηκαν πρωταθλητές κόσμου- και σε μια από τις πρώτες φάσεις έπεσε η τραγιάσκα του Αχιλλέα στο έδαφος. Για να καταφέρει να την μαζέψει, σε κακά χάλια και τσαλαπατημένη από τα πόδια συμπαικτών και αντιπάλων, χρειάστηκε να περάσουν δεκαεπτά (17) ολόκληρα λεπτά και αυτό πρέπει να είναι ένα από μεγαλύτερα ρεκόρ συνεχούς άσκησης πίεσης σε μία εστία. Για την ιστορία το τελικό σκορ ήταν 4-0 υπέρ της Εθνικής Ιταλίας και παρά ταύτα ο Γραμματικόπουλος δέχτηκε πρόταση μεταγραφής στη Μίλαν,φανταστείτε πόσα είχε πιάσει ο "παππούς"...

Μεγάλες Αποκρούσεις- David Seaman

Μια από τις μεγαλύτερες αποκρούσεις της σχετικά πρόσφατης ιστορίας του ποδοσφαίρου.

Ο Άγγλος David Seaman σε μια επέμβαση στο όριο των νόμων της φύσης, με άμεση και αποτελεσματική εκτίναξη σε φορά αντίθετη από εκείνη της κίνησής του. Εξαιρετική!

Και όμως ο ίδιος τερματοφύλακας στάθηκε κάποτε υπεύθυνος για τον αποκλεισμό της εθνικής του ομάδας στα προημιτελικά του Μουντιάλ του 2002 από την Βραζιλία, καθώς δέχτηκε ένα ανόητο (και ακούσιο κατά δήλωση του σκόρερ) τέρμα.

Ποιος ξέρει γιατί από τα δύο θα τον θυμούνται περισσότερο τώρα που σταμάτησε το ποδόσφαιρο; Παράξενη η μοίρα του τερματοφύλακα έτσι κι αλλιώς...

Απολαύστε στον πιο κάτω σύνδεσμο τον ξεχωριστό David Seaman:

http://www.youtube.com/watch?v=qEXlrQlR28M

....................................................................................................................

....................................................................................................................

Μεγάλες Αποκρούσεις- Nelson Dida

Δύο εξαιρετικές αποκρούσεις του διεθνή Βραζιλιάνου τερματοφύλακα της Μίλαν,Τζίντα.

Προσέξτε και στις δύο την αλλαγή κατεύθυνσης στην φορά του σώματός του πριν από την επέμβαση. Αυτή ακριβώς η ικανότητα του τερματοφύλακα να πετάγεται από την μία πλευρά στην άλλη και να προσαρμόζει την τοποθέτηση του σώματός του ανάλογα με την εξέλιξη της φάσης μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου, είναι που χαρακτηρίζει τους μεγάλους τερματοφύλακες.

Η πρώτη απόκρουση είναι από αγώνα Ajax-Milan:

http://www.youtube.com/watch?v=K0pm8ZDtgEM

και η δεύτερη από αγώνα του ιταλικού πρωταθλήματος Chievo-Milan 0-1:

http://www.ilportiere.com/media/filmato_dida29112004.html

.

.

.

Μεγάλες Αποκρούσεις-Gregory Coupet

Εγκαινιάζει τη σειρά "Μεγάλες Αποκρούσεις" ο τερματοφύλακας της Εθνικής Γαλλίας Gregory Coupet (Γκρέγκορι Κουπέ) με μια εκπληκτική διπλή απόκρουση, από αγώνα Μπαρτσελόνα -Λυών για το Τσάμπιονς Λιγκ.

Χαρακτηριστικό της διπλής αυτής απόκρουσης είναι για τη μεν πρώτη ότι πραγματοποιείται με κεφαλιά πράγμα που αποδεικνύει ότι αποτελεσματική επέμβαση δεν είναι εκείνη που απαραιτήτως ακολουθεί του κανόνες, αλλά εκείνη που δεν επιτρέπει την επίτευξη τέρματος όπως κι αν έχει γίνει. Στην δεύτερη προσέξτε πόσο καλά χειρίζεται το κορμί του ο Κουπέ: σχεδόν με κατακόρυφη βουτιά αποκρούει το κοντινό σουτ. Και για τις δύο επεμβάσεις είναι βασική προϋπόθεση να έχει ανεπτυγμένη πολύ ο τερματοφύλακας την αισθηση του χώρου και κυρίως να αντιλαμβάνεται που άκριβώς στον χώρο και ως προς το τέρμα βρίσκεται τοποθετημένος ανά πάσα στιγμή.

Κυρίες και Κύριοι, ο Gregory Coupet :

http://www.youtube.com/watch?v=eaijxRZkN6k&feature=related

...

Ψυχολογία Νέου Τερματοφύλακα

Εκείνοι που θα γίνουν τερματοφύλακες αρχίζουν να φαίνονται απ΄την πρώτη παιδική ηλικία. Είναι τα παιδιά που αντιδρούν γρήγορα στα ερεθίσματα,δεν φοβούνται να κάνουν βουτιές στη θάλασσα και το σώμα τους έχει καλή σχέση με τη γη, πέφτουν κάτω χαρούμενα και κυλιούνται στο χώμα. Στα πρώτα τους ομαδικά παιχνίδια με μπάλα, που είναι περισσότερο μίμηση του ποδοσφαίρου παρά κανονικό ποδόσφαιρο, κατευθύνονται μόνα τους στο τέρμα προσπαθώντας να αντιγράψουν τις κινήσεις του τερματοφύλακα που είδαν στην τηλεόραση ή στο γήπεδο.

Είναι σημαντικό σε αυτή την ηλικία να μην περιορίζεται η ελεύθερη σωματική έκφραση και να παραμένει ανεμπόδιστη η υψηλή (έτσι κι αλλιώς λόγω ηλικίας) κινητικότητα του παιδιού.Αν φορούν γυαλιά θα πρέπει να μην αποτελούν εμπόδιο στην κίνησή τους, στα παιχνίδια τους, γι αυτό καλό θα είναι να έχουν - σε περίπτωση που τους είναι διαρκώς απαραίτητα- ένα τουλάχιστον ζευγάρι με πλαστικό σκελετό και φακούς, ειδικό για χρήση με τα σπορ.Ακόμα κι αν αυτό δεν συμβαίνει οι πιθανότητες να τραυματιστούν σοβαρά εξ αιτίας των γυαλιών είναι απείρως λιγότερες από την ψυχοσωματική επιβάρυνση που θα έχει ο περιορισμός των κινητικών τους δραστηριοτήτων.

Το ίδιο ισχύει και για τα ρούχα και για τα παπούτσια και για ο,τιδήποτε άλλο θα μπορούσε να εμποδίσει την φυσική τους κίνηση. Μπορώ με βεβαιότητα να υποθέσω πως η μητέρα του Gianluigi Buffon παραπονιόταν που ο γιος της γύριζε σπίτι κάθε μέρα με λερωμένα ρούχα και που εξ αυτού του γεγονότος η ίδια περνούσε ατελείωτες ώρες πάνω από το πλυντήριο. Όπως επίσης θεωρώ εξ ίσου βέβαιο πως οι γονείς κάθε πιτσιρικά που βουτάει στη γωνία του για να αποκρούσει ένα πέναλτυ ανησυχούν μήπως χτυπήσει. Αλλά τους διαβεβαιώ πως το "πλονζόν" του τερματοφύλακα και το τελεφερίκ είναι τα ασφαλέστερα μεταφορικά μέσα...

Στην αρχή της εφηβικής ηλικίας η έντονη σωματική ανάπτυξη και διαφοροποίηση προκαλεί σωματικές δυσαρμονίες που συχνά παράγουν κινήσεις ασυντόνιστες και κωμικές. Κοντά σ' αυτό οι πρώτες εφηβικές ματαιώσεις επιτείνουν τα άγχη και ο έφηβος χάνει την σιγουριά που είχε σαν παιδί. Τώρα είναι δουλειά του προπονητή να καλλιεργήσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του του νέου τερματοφύλακα και να του τονίσει την θετική του ταυτότητα (όχι μόνο την ποδοσφαιρική).

Γύρω στα 14 με 15 ο νέος ποδοσφαιριστής επανέρχεται σε μια κατάσταση σχετικής ψυχολογικής ισορροπίας. Είναι πιο προσεκτικός και συγκεντρωμένος, πιο συνεπής στην προπόνηση και στις ειδικές ασκήσεις ή καθήκοντα στην διάρκεια του παιχνιδιού, έχει (το σπουδαιότερο) διάθεση να βελτιωθεί και ο προπονητής πρέπει να εκμεταλλευτεί αυτά τα νέα δεδομένα και να τα τονίσει.

Ένας νέος κύκλος αρνητικότητας ανοίγει συχνά στην περίοδο της ύστερης εφηβείας. Ο έφηβος γίνεται επιθετικός, αισθάνεται ανικανοποίητος γιατί βλέπει πως απέχει από αυτό που θεωρούσε ιδανικό και κάτι τέτοιο συμβαίνει διότι σε αυτή την ηλικία τείνει να πηγαίνει στα άκρα την αξιολόγηση (συνηθέστερα αρνητική) του εαυτού του. Είναι η περίοδος που ο προπονητής προσπαθεί να διοχετεύσει θετικά τα συναισθήματα θυμού που παράγει ο τερματοφύλακας, την δύναμή του και την τόλμη του ( τα "κουράγια" του απλούστερα) που βρίσκονται σε έξαρση. Τώρα μαθαίνει να ελέγχει όλη τη μεγάλη περιοχή, να πραγματοποιεί εξόδους, να επεμβαίνει ανάμεσα σε πολλά πόδια συμπαικτών και αντιπάλων κ.λ.π.

Θεωρητικώς εκεί γύρω στα είκοσι ο τερματοφύλακας θα πρέπει να έχει κατακτήσει μια συναισθηματική ισορροπία και ένα καλό επίπεδο συγκινησιακού αυτοελέγχου. Να αισθάνεται πως έχει φτάσει σε θεμελιώδη πραγμάτωση ως προς τον ρόλο του τερματοφύλακα , να έχει αποκτήσει την ευφυία που χρειάζεται η θέση. Πρέπει πια να επεκτείνει τα όρια της δράσης του και πέρα από αυτά της περιοχής του, να βάζει σημάδια για να ελέγχει το χώρο, να τοποθετείται στην σωστή θέση αναλόγως με την κατάσταση που έχει να αντιμετωπίσει, να αρχίσει να κατευθύνει τους συμπαίκτες του, να παίζει με τα πόδια.

Θα έχει γίνει πλέον ένας ολοκληρωμένος τερμαφύλακας. Καλός ή κακός ίσως δεν έχει και τόση σημασία. Το σημαντικό είναι πως θα έχει γίνει καλύτερος άνθρωπος ...

" Ήρθε Βοριάς ,΄Ηρθε Νοτιάς , το Κύμα να σε Πάρει..."

Οι ναυτικοί , οι αγρότες , οι "ντιλιβεράδες" και οι τερματοφύλακες είναι εκείνοι που περισσότερο ανησυχούν για τον άσχημο καιρό. Για τη βροχή που κάνει τα σώματα μούσκεμα πάνω στο μηχανάκι και τα καταστρώματα υγρά πάνω στο βαπόρι, για την άωρη καταιγίδα που σαπίζει τον καρπό και που κάνει τη μπάλα να γλιστράει τρελλά.

Για τον αέρα (βοριά ή νοτιά δεν έχει σημασία) που κάνει τη σέντρα να ξεκινά γι αλλού κι αλλού να καταλήγει και τη θάλασσα να θυμώνει, που σπρώχνει το παπί δεξιά-αριστερά , που σπάει τα μικρά κλαδιά.

Ποσές φορές δεν έφυγε η μπάλα από τον αέρα, δεν αστόχησε ο τερματοφύλακας σε μια έξοδο γιατί μια ξαφνική ριπή ανέμου απομάκρυνε απρόσμενα το απόλυτο αντικείμενο του πόθου του...;

Το είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις άλλωστε: "ήρθε βοριάς , ήρθε νοτιάς το κύμα να σε πάρει , αγάπη μου, που μού 'φυγες , γιατί ήσουν ουρανός..." .

Το ποδόσφαιρο δεν είναι παρά το παιχνίδι της ζωής και σ' αυτό , όπως και στη ζωή, οι άνεμοι απομακρύνουν τις αγάπες μας...

(Εδώ το υπέροχο τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι: http://www.youtube.com/watch?v=RBNg2aMl-d4)

"Πριν το χάραμα...

...μονάχος εξεκίνησα..." λέει ένα από τα πιο όμορφα λαϊκά τραγούδια. Αυτό είναι γνωστό . Όπως είναι γνωστό πως το ως άνω τραγούδι είναι του μπάρμπαΓιάννη του Παπαϊωάννου, ενός από τους τρεις μεγαλύτερους συνθέτες που πέρασαν από το ρεμπέτικο και αργότερα από το λαϊκό τραγούδι.

Ο Γιάννης Παπαϊωάννου γεννήθηκε στην Κίο της Μικράς Ασίας από πατέρα ναυτικό και σχετικά εύπορη οικογένεια. Έχασε παιδί ακόμα τον πατέρα του και με τη μητέρα του ήρθε στην Ελλάδα, με τη Μικρασιατική Καταστροφή το '22. Πρώτα για λίγο στην Σαμοθράκη και ύστερα για μια ζωή στις Τζιτζιφιές. Κι αυτά λίγο πολύ είναι γνωστά .

Αυτό όμως που παραμένει άγνωστο είναι πως το ποδόσφαιρο στάθηκε η αιτία να αφιερωθεί στη μουσική. Ξεκίνησε στα 1928 να σφυρίζει μια φυσαρμόνικα, αλλά μόνο μετά από έναν σοβαρό τραυματισμό του στη μπάλα η μάνα του τού αγόρασε ένα μαντολίνο για να πάψει να τρέχει στα γήπεδα.

Σε τι θέση έπαιζε είναι εύκολο να το μαντέψει κανείς. Ψηλός (μακρύς , όπως τον φώναζαν οι ρεμπέτες) κι αδύνατος , η συνηθέστερη σωματοδομή τερματοφύλακα, στον Φαληραϊκό...

(Κλικ εδώ για να ακούσετε τον εθνικό ύμνο του μπαρμπαΓιάννη:

http://www.esnips.com/doc/ccabfb2f-220a-485b-a819-81f2a790ab0f/01_Prin_to_harama)

Ο Τερματοφύλακας που Μετέτρεψε το Σίδερο σε Άνεμο.

Αντιγράφω από το βιβλίο του Eduardo Galeano, "El fubol a Sol y Sobra" ("Το Ποδόσφαιρο στον Ήλιο και στη Σκιά", ελληνικός τίτλος: "Τα Χίλια Πρόσωπα του Ποδοσφαίρου", εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα, 1998):

"Ο Εντουάρντο Τσιγίδα ήταν τερματοφύλακας της Ρεάλ Σοσιεδάδ , στο Σαν Σεμπαστιάν , στη Χώρα των Βάσκων. Λεπτός, ψηλός, είχε έναν ιδιαίτερο τρόπο να αποκρούει, και ήδη η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ Μαδρίτης τον είχαν βάλει στο μάτι. Οι ειδικοί έλεγαν ότι ο νεαρός αυτός έμελλε να διαδεχτεί τον Θαμόρα.Αλλά το πεπρωμένο είχε άλλα σχέδια.Το 1943 ένας αντίπαλος επιθετικός , που για την ιστορία ονομαζόταν Σανιούδο, του προκάλεσε ρήξη μηνίσκου και συνδέσμων. Μετά από πέντε εγχειρήσεις το γόνατο, ο Τσιγίδα είπε αντίο στο ποδόσφαιρο και δεν βρήκε άλλη παρηγοριά από το να γίνει γλύπτης.Έτσι, γεννήθηκε ένας από τους μεγάλους καλλιτέχνες του αιώνα μας..."

Ο Eduardo Chillida υπήρξε όντως ένας από τους μεγαλύτερους γλύπτες του 20ου αιώνα. Γεννήθηκε στο Σαν Σεμπαστιάν στα 1924 και αφού γύρισε όλον τον κόσμο , ξεκινώντας από το Παρίσι αμέσως μετά τον πόλεμο, πέθανε πίσω στο Σαν Σεμπαστιάν το 2002.Ο διάσημος Βάσκος γλύπτης υπήρξε πράγματι βασικός τερματοφύλακας της Ρεάλ Σοσιεδάδ για 14 παιχνίδια τη χρονιά 1942-1943 (χρονιά όπου η Ρεάλ Σοσιεδάδ αγωνίστηκε στην Β' Εθνική , κερδίζοντας την ανοδό της στην Α'). Την επόμενη χρονιά στο παιχνίδι εναντίον της Βαγιαδολίδ δέχτηκε το καθοριστικό για την συνέχεια της καριέρας τους μαρκάρισμα του Σανιούδο.Σαν γλύπτης ο Τσιγίδα δούλεψε πολύ τα βαριά υλικά (κυρίως το σίδερο και το μπετόν). Λέγεται πως ήταν ο άνθρωπος που "μετέτρεψε το σίδερο σε άνεμο".

Στην πρώτη φωτογραφία πάνω δεξιά ο Eduardo Chillida με τη φανέλα της Real Sociedad

Εδώ το έργο του "Berlin" και ο ίδιος στο ατελιέ του.

"Αμφιβολίες! Το μυαλό μου βασανίζουνε πολλές/Αμφιβολίες τρελλές..."

...έλεγε έτσι ένα τραγουδάκι της δεκαετίας του '70 και αν υπήρχε ένα έθνος τερματοφυλάκων θα έπρεπε να το έχει κάνει εθνικό του ύμνο.

Γιατί τι είναι η ζωή του τερματοφύλακα πέρα από μια διαρκής επιλογή, μια μεγάλη ατελείωτη σειρά αποφάσεων, αποφάσεων που μπορεί να καθορίσουν την μοίρα ενός αγώνα , ενός πρωταθλήματος, μιας ζωής μερικές φορές;

Ο τερματοφύλακας πρέπει να αποφασίσει πολλά πράγματα στη διάρκεια ενός παιχνιδιού και καμμιά από τις αποφάσεις που καλείται να πάρει δεν είναι ανώδυνη ή (καλύτερα) δεν είναι αδύνατον να εξελιχθεί σε εξαιρετικά επώδυνη.

Η πιο δύκολη απόφαση και αυτή που πρέπει να ληφθεί στον μικρότερο δυνατό χρόνο είναι αν θα πραγματοποιήσει έξοδο ή αν θα μείνει μέσα στην εστία του. Στατιστικές έρευνες με ειδικά ερωτηματολόγια έχουν δείξει πως εκείνο που φοβούνται περισσότερο οι νέοι -εκπαιδευόμενοι- τερματοφύλακες σε παιδική ή εφηβική ηλικία είναι να πραγματοποιήσουν έξοδο σε ψηλές μπαλιές μακριά από το τέρμα τους. Οι ειδικοί έχουν προσπαθήσει να ερμηνεύσουν αυτή τη φοβία με βάση την δυσκολία που παρουσιάζει η συγκεκριμένη αγωνιστική προσπάθεια του τερματοφύλακα, που είναι πράγματι μία από τις πλέον ζόρικες να πραγματοποιηθούν σωστά ενέργειες. Ακόμα υπάρχει και κάτι άλλο που καθιστά την απόφαση για έξοδο ή μη πραγματικά βασανιστική:Η αποτυχημένη, η λανθασμένη , η ασταθής έξοδος είναι ίσως το πιο αναγνωρίσιμο από τον πολύ κόσμο λάθος του γκολκίπερ. Μπορεί στην διάρκεια του παιχνιδιού κάποιος να κάνει κι άλλα λάθη, ίσως δεν τοποθετεί σωστά το κορμί του πίσω από την μπάλα, ίσως σε μια επέβαση πήγε με το λάθος χέρι, δηλαδή όχι με εκείνο που επέβαλε το ύψος που πήρε η σφαίρα μετά το σουτ του αντιπάλου, ίσως δεν στάθηκε σωστά στην "διχοτόμο", ίσως προσπάθησε χαμηλή έξοδο στα ποδιά του επεχόμενου επιθετικού όχι την ώρα που αυτός προσπαθούσε να κοντρολάρει την μπάλα , αλλά αφού τα είχε καταφέρει, ίσως , ίσως , ίσως...Όμως αυτά τα λάθη εκτός από τους ειδικούς της δουλειάς ελάχιστοι θα τα αντιληφθούν. Αντιθετως η κακή έξοδος σε σέντρα δεν θα ξέφευγε ούτε από το αγύμναστο και ηλικιωμένο μάτι της γιαγιάς του δράστη.Δυστυχώς...

Άλλη αιώνια αμφιβολία του φύλακα της εστίας είναι η προφανής:"Να αποκρούσω ή να μπλοκάρω" και αν μπλοκάρει θα πρέπει πάλι να αναρωτηθεί: "σε ποιον να την δώσω; Μήπως να σουτάρω μέσα; Και αν ναι που; Ποιον να σημαδέψω;" και στην επόμενη επίθεση της άλλης ομάδας πάλι θα αμφιβάλει για τις προθέσεις των αντιπάλων: " θα σεντράρει ή θα σουτάρει ή θα πασάρει;".

Τερματοφύλακες γίνονται εκείνοι που έχουν μάθει να ζουν με τις αμφιβολίες τους , που δεν έχουν στη ζωή τους βεβαιότητες ή που έστω είναι έτοιμοι κάθε στιγμή να τίς αμφισβητήσουν.

Καλοί τερματοφύλακες γίνονται εκείνοι που υπερασπίζονται τις αποφάσεις τους, που φτάνουν τις επιλογές τους στα άκρα ό,τι κι αν τους στοιχίσει αυτό, που τρέχουν μέχρι να φτάσουν, που ταξιδεύουν ως την άκρη του κόσμου, που γελάνε μέχρι να τελειώσει η ανάσα τους, που ερωτεύονται μέχρι να πεθάνουν, που όταν βγαίνουν απ' το τέρμα δεν γυρίζουν πίσω...

Οι Κρυφές Αποκρούσεις

Υπάρχουν στην ιστορία του ποδοσφαίρου μερικές αποκρούσεις, ορισμένες επεμβάσεις, κάποιες ενέργειες τερματοφυλάκων που καθόρισαν -θετικά για την ομάδα τους- το αποτέλεσμα. Συχνά αυτές έγιναν σε σημαντικότατα παιχνίδια, αλλά επειδή έτυχε στον ίδιο αγώνα να διακριθεί αγωνιστικά (ή μη) κάποιος άλλος πρωταγωνιστής, επιθετικός ή άλλος ποδοσφαιριστής, προπονητής ή ακόμη και παράγοντας, κανείς δεν θυμάται τον τερματοφύλακα που εξασφάλισε το αποτέλεσμα και την επέμβασή του. Αυτές λέω "Κρυφές Αποκρούσεις" και μια από αυτές είναι εκείνη του Dino Zoff στο ιστορικό πλέον Ιταλία - Βραζιλία 3-2 για τον δεύτερο γύρο της τελικής φάσης του Μουντιάλ της Ισπανίας στα 1982.

Κι οι δύο εθνικές είχαν κερδίσει την Αργεντινή. Η Ιταλία με 2-1 και η Βραζιλία με 3-1 έτσι αρκούσε η ισοπαλία στους Βραζιλιάνους για να προκριθούν στα ημιτελικά και η ομάδα τους ήταν το φαβορί καθώς είχε παρουσιάσει μια ενδεκάδα εξαιρετικών αστεριών, με πλούσια τεχνική κατάρτιση που ίσως παρόμοιά της να μην εμφανίστηκε ποτέ σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μερικά από τα ονόματα: Φαλκάο, Ζίκο , Σόκρατες , Ζούνιορ, Σερέζο, Έντερ.

Το παιχνίδι όμως έμεινε στις Ποδοσφαιρικές Γραφές ως ο αγώνας του Paolo Rossi που πέτυχε τρία γκολ και έδωσε την νίκη πρόκριση στην Ιταλία, ανοίγοντας τον δρόμο για την τρίτη κατάκτηση Παγκοσμίου Κυπέλλου από την Squadra Azzurra.

Ακριβώς στην τελευταία στιγμή της αναμέτρησης ήταν η ώρα του σαραντάρη τότε Zoff να πραγματοποιήσει μια από τις πιο καθοριστικές "κρυφές αποκρούσεις" της Ιστορίας και να κρατήσει το 3-2. Μόλις μπλοκάρει τη μπάλα και με σουτ την στέλνει μακρυά από την περιοχή του, ο διαιτητής σφυρίζει τη λήξη. Κανείς σχεδόν δεν την θυμάται , αλλά χωρίς αυτή την επέμβαση δεν θα είχαμε απολαύσει τον Sandro Pertini , σοσιαλιστή πρόεδρο της Ιταλίας να πανηγυρίζει στις κερκίδες του Santiago Bernabeu την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου από τη χώρα του, ούτε θα είχε δηλώσει μετά: "Χάρηκα πολύ αυτό το Κύπελλο, γιατί δεν είχα την ευκαιρία να χαρώ τα δύο προηγούμενα που είχαμε κερδίσει. Τότε στην Ιταλία είχαμε φασισμό κι εγώ βρισκόμουν στην εξορία...". Ούτε βεβαίως θα είχαμε δει ποτέ τον πιο λυτρωτικό πανηγυρισμό που έχει συμβεί ποτέ στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, εκείνον του Tardelli μετά από το γκολ που πέτυχε στον τελικό με αντίπαλο την Γερμανία.

(1)Εδώ μια σύνοψη του Ιταλία-Βραζιλία 3-2, στο 4:18 φαίνεται η "Κρυφή Απόκρουση" του Dino Zoff: http://www.youtube.com/watch?v=DOO9goXbIsg

(2)Εδώ ο πανηγυρισμός του Tardelli με τα δικά του σχόλια:

http://www.youtube.com/watch?v=_8vrqAhJ7Wk&feature=related

(3)Στην φωτογραφία πάνω δεξιά ο Sandro Pertini πανηγυρίζει στις κερκίδες του Santiago Bernabeu , ενώ ο Ισπανός άναξ τον κοιτά με προφανή απορία για τον αυθορμητισμό του...

"Ένα τραγούδι απ' τ' Αλγέρι..."

Ο νονός του παρόντος ιστολογίου, έπαιζε ποδόσφαιρο στην ομάδα του Πανεπιστημίου του Αλγερίου. Η ομάδα αυτή ήταν από τις ισχυρότερες που υπήρχαν τότε στην Αλγερία και πολλοί από τους ποδοσφαιριστές της συμμετείχαν στην πρώτη Εθνική Ποδοσφαίρου της Αλγερίας που εν μέσω του Πολέμου της Αλγερινής Ανεξαρτησίας, πρόλαβε να παίξει μόνο δύο αγώνες με το Μαρόκο, πριν η Γαλλία απαιτήσει και πετύχει από τους διεθνείς ποδοσφαιρικούς οργανισμούς τον αποκλεισμό των Αλγερινών από οποιαδήποτε αγωνιστική δραστηριότητα.

Δεκαετίες μετά η Εθνική Αλγερίας θα πάρει τη ρεβάνς εκείνου του εμπάργκο, όταν στις16 Ιουνίου του 1982 θα κερδίσει στην τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ισπανίας΄σε ένα παιχνίδι που έγινε στη Gijon (Χιχόν) την Δυτική Γερμανία με 2-1. Ήταν αυτή η πρώτη μεγάλη νίκη μιας ποδοσφαιρικής ομάδας από την Αφρικανική Ήπειρο.

Ο Albert Camus ήταν τερματοφύλακας, αυτό είναι γνωστό. Είναι επίσης γνωστό - τουλάχιστον αυτό αναφέρουν όσοι τον θυμούνται να αγωνίζεται- πως ήταν καλός τερματοφύλακας. Λιγότερο γνωστό είναι εκείνο που διηγείται ίδιος αναφορικά με την επιλογή του να διαλέξει τη θέση αυτή. Λέει πως όταν ήταν μικρός είχε το φόβο της γιαγιάς του που κάθε βράδυ ήλεγχε τις σόλες των παπουτσιών του για να δει αν είχαν φθαρεί από το παιχνίδι. Καθώς προερχόταν από φτωχή οικογένεια η πολυτέλεια των περισσότερων του ενός ζευγαριών παπουτσιών ήταν...πολυτέλεια. Έτσι ο μικρός Αλμπέρ προτιμούσε να "παίζει τέρμα" για να τρέχει λιγότερο και λιγότερο να καταστρέφει το μοναδικό του ζευγάρι παπούτσια.

Πάνω κάτω εκείνη την εποχή στην Ελλάδα τραγουδούσαν το ειδυλιακό "Ένα τραγούδι απ' τ'Αλγέρι..." , ενώ στην Γαλλία ο Boris Vian, έγραφε και τραγουδούσε τον "Λιποτάκτη" αντιστεκόμενος στην αποικιοκρατική πολιτική της πατρίδας του. Τον "Λιποτάκτη" τον ακούτε εδώ:

http://www.anatolikos.net/musikes/newmp3/O_lipotaktis.mp3

Ενώ εδώ δεξιά βλέπετε τον καλύτερο Αλγερινό ποδοσφαιριστή όλων των εποχών.

Λεπτομέρεια: ο κύριος έπαιζε για την Εθνική Γαλλίας, δεκαετίες μετά...